Ank en ik wandelden vorige week in de omgeving van Sils-Maria (Zw.) in het Val Fex (niet te verwarren met de bosjes van Pex). Tijdens een rustpauze raakte ik in gesprek met twee Duits sprekende mannen, op het oog leeftijdgenoten, die informeerden naar de gezondheidstoestand van Prins Bernhard (uiteraard senior). De vraag verbaasde mij, maar ik gaf natuurlijk een passend antwoord. Zo sprak ik niet over de de prins “von schamLippe Biesterfeld”, maar liet ik Z.K.H. (die zijn bedelbrieven aan Lockheed ondertekende met ‘Victor Baarn’) volledig in zijn waarde. Wel liet ik de werkelijke oorzaak van diens recente inzinking (onvoorzien partieel inslikken van zijn gebit) onbesproken, dit mede in verband met mijn beperkte Duitse woordenschat.
Voor de interesse in het lichamelijk welzijn van de prins gaven onze gesprekspartners zelf een verrassende verklaring: de één was afkomstig uit Lippe, de ander woonde in Detmold. Ik reageerde onmiddellijk met het liedje waarvan de bladmuziek kort na de verloving van Juliana en Bernhard bij ons op het harmonium lag en declameerde:
“Lippe Detmold eine wunderschöne Stad, da innen ein Soldat.”
Ank vulde aan met: “Der musz marschieren in den Krieg”(bis) en ik wist de slotregel nog: “Wo die kanonen stehen”.
(vandaar natuurlijk de vraag: Wollt Ihr den totalen Krieg…)

Gehoord van de historicus prof v.d. Dunk:
“Herinnering is het enige paradijs waaruit je niet kan worden verjaagd”.

Voor niet-katholieken komen sommige pastorale activiteiten schimmig over. Zoals deze eveneens in mijn werkkkamer hangende aankondiging:
Maandag 16.00-18.00 uur: Verjaardagsreceptie van Pater Giel
Dinsdag 18.15 uur: Droogbroodmaaltijd in de Parochiezaal
19.15 uur: Vastenmeditatie en Kruiswerk in de kerk

Nogal pretentieus lijkt mij dit bericht uit protestantse kring:
…De samenzang zal in het teken staan van de Lijdenstijd die is opgetekend in het Evangelie van Mattheus, in samenwerking met dominee Grisnigt.

Uit de tijd dat ik bij de NCRV werkte herinner ik mij het commentaar van Skip Voogd op de ledenwerfcampagnes: “Een goed lid verslapt nooit”.

Na Wimbledon 2000 kwam ik op twee regels van Van Kooten en de Bie:
Voor twee lesbiennes, spelen zij zwak tennis.