“Hebben jullie een relatie?”
“Nee hoor, we zijn getrouwd”
(Vrij Nederland)

Schoolhumor: Mens is mannelijk, behalve als het vrouwelijk is, want dan is het onzijdig.

Bordje op Zwitserse alpentop:
Grosze Steine,
Kleine Steine,
Müde Beine,
Aussicht: Keine

Ik vertelde al eerder dat ik in Zwitserland met twee Duitse mannen in gesprek raakte. Ze vroegen naar de gezondheid van Prins Bernhard en gaven – duidelijk geamuseerd – voor hun belangstelling als verklaring dat de een uit Lippe kwam en de ander uit Detmold. Ik reageerde met de ordinaire deun: Lippe Detmold, eine wunderschöne Stad…, wat bij mijn gesprekspartners geen tekenen van herkenning opriep. Thuis gekomen ben ik nog eens in de bronnen gedoken.
Toen Prins Bernhard zich verloofde moest de Lippe-Detmold-schlager voorkomen dat ter ere van het jonge paar het Deutschlandlied e.d. in Nederland zou worden gespeeld. Dat lukte maar korte tijd.
Een echte rel ontstond toen een voetbalploeg uit Lippe in Den Haag een wedstrijd speelde. Op het veld had men vlaggen van de Weimar-republiek en van het vorstendom Lippe aangebracht, maar de Duitse vertegenwoordiger eiste dat deze werden vervangen door de hakenkruisvlag. Die werd onder een fluitconcert van het publiek gehesen. Vervolgens verklaarde het amateur-muziekkorps het Deutschland über alles niet te hebben ingestudeerd. De musici werden weggestuurd, het Wilhelmus bleef ook achterwege. Gevolg: Hatelijke commentaren in de Duitse kranten en maatregelen van Hitler persoonlijk. In het het zicht van het a.s. huwelijk van Juliana en Bernhard verordineerde de Führer dat de paspoorten van de Duitse gasten (familieleden en vrienden die voor de bruiloft uitgenodigd waren) werden ingetrokken. Uiteindelijk kwam het nog tot een compromis. De Duitse gasten mochten komen. In ruil daarvoor maakte Den Haag bekend dat de Lippe-Detmold-mars voortaan achterwege zou blijven. Het programma voor de gala-avond in het Gebouw voor K. en W. vermeldde nu dat het Deutschland über alles en het Horst-Wessel-lied zou worden gespeeld. Maar de dirigent van het Residentie-orkest, Peter van Anrooy, weigerde het Horst-Wessel-lied ten gehore te laten brengen, vijfentwintig orkestleden volgden zijn voorbeeld. Ze werden vervangen door leden van de Koninklijke Militaire Kapel, die niet konden weigeren.
Toch kwam het nog tot een demonstratie. Nadat de tweeduizend genodigden het Wilhelmus, het Duitse volkslied en het Horst-Wessel-lied hadden aangehoord, speelde de Koninklijke Militaire . Kapel God save the King, dat – ik citeer nu het persbericht van het ANP – “spontaan door een groot gedeelte van de genodigden luide werd meegezongen”. Zie over dit alles uitvoeriger L. de Jong in zijn standaardwerk over de tweede wereldoorlog, deel I, Voorspel, blz. 526 e.v.
De Jong meldt ook nog dat het voor Prins Bernhard niet eenvoudig was het accent van zijn moedertaal kwijt te raken bij het uitspreken van proefwerkzinnen als: “Schrandere schreeuwers schijnen scherpe schimpscheuten niet te schuwen”.